Agir ve zorlu gecen kisin ardindan bahar mevsimi gülen yüzünü gösterdi. Baharla birlikte doga sanki kisa nispet edercesine asrin göletinde topladigi bin bir cesit tohumu topragin kalbine serpistirerek bu durumu telafi etmek istemis. Cömertliginden de ödün vermeden topragin kalbine ektigi ciceklerle ve bitkilerle birlikte her yeri süslemisti. Ayni duyarliligi agaclarin kulagina fisildadigi uyanis ezgisiyle birlikte göstermis, her bir agacin uykudan uyanmasina, insanlarin, hayvanlarin ve diger canlilarin bunu duyumsamasina neden olmustu. Hemen hemen her sey kendi dogalliginda gürül gürül akmanin keyfine varmis bir halde renk katiyordu yasama. Doganin güzelligi iyiden iyiye sevinsinler diyeydi. Koynuna aldigi varliklari mest etmesini cok iyi biliyordu tabiat ana. Saril saril akan suyun ritmi, degisik seslerin armonisiyle civil civil öten kuslarin besteledigi bir ezgiye dönüsüyor, kelebeklerin tasidigi o karmasik renklerin uyumu icin de esiyordu rüzgar. Yesillin bütün tonlarini dallarina alan agaclarin rüzgarla olan dansini seyrediyordu gökyüzü. Her canliyi, esitligi ve zenginligi icin de karsiliyordu doga. Etrafa yayilan enfes kokularin cekiciligi icinde her seyi icine alan icli bir iklimde birbirini bütünleyen bir uyum vardi.