Vicdani olan delirir, dedi Recep.
Sakindi.
Semavere sigmayan odunlara ulasmisti ates. Kalkip masayla toparladi. Insaata inen dimdik bayirin basina göz attiktan sonra karsima, sandigin üstüne oturdu gene.
Dinlemiyorlar zaten, deli diyorlar bana, diye fisildamisti kulagima.
Depremde Vandaydim. Yerle yeksan olmustu memleketim tastamam. Hic düsünmeden kostum kurtarma calismalarina katilmak icin ben de.
Güc kuvvet yetmiyordu beton yiginlarini kaldirmaya. Ufak ufak beton daglariydi binalar. Sesler duyduk. Ilk günler gürdü, cilizlasti, sustu en sonunda. Greyder getirdiler, beton daglarindaki magaralara ulasmak icin. Ulasti da mendebur. Enkazi oradan alip öteye birakti. Kollarin, bacaklarin, gövde parcalarinin beton artiklarinin üzerinde rozet misali takili oldugunu gördügümde bitti. Ben bittim. Oraya kadarmis. Aklim da enkaza asili kaldi bir baska rozet gibi.
Vicdani olan delirmez de ne eder ...
Gerisi hikaye Kitap sayfalarinda.
Yere üfledi sigara dumanini Deli Recep; tükürürcesine. Memlekette bir kedim vardi, biliyor musun Bir gözü cam bali rengi digeri cagla bademi.
Benim de var kedim, dedim. Bir gözü yosun yesili, digeri yok
Deli Recepe evvela mahsus selam ederim.
Mehmet Ali, Harun, Hurdaci Ramazan, Deli Musa, Marsli Igaluk, denizde bogulan mülteci cocuklari kiyip yiyemeyen balik, avcilarin elin-den kurtulan fil, sirkten kacan aslan, atlikarincadan firar eden at, Midillide kaybolan siginmaci kedi Kunkus, citlembik agaci, tilki Nazlican, Ümraniyeli kanguru Saffet ve ayni kubbe altinda yasadigimiz nice canlinin tanistirdigi, tanismamiza vesile oldugu diger ete kemige bürünen tüm kahramanlarima tesekkürlerimle...