Cok ben tükettim sana... Cok hayal tükettim varligina...

Kimbilir, kac kere adinin etrafinda tavaf etti kelimelerim. Oysa adini anma cesaretini gösteremedi harflerim. Yine yalnizlik esir alacak düslerimi. En cok da geceler yakacak yokluguna maglup olacak yüregimi. Evet genctim, güclüydüm belki ama, genc olmak, güclü olmak yildirmiyor bazen önüne cikan her aciyi. Ve bu aci askin ardindan yaziliyorsa insanin alnina.

Askin basroluyken acinin tanimina bürünmek nasil bir etki yaratti sende bilmiyorum. Oysa bende toplu bir infial yarattigina kesin gözüyle bakiyorum.

Simdi hicbir mutluluk yakismiyor yüregime, gülmelerim bir anlam ifade etmiyor yüzümde, gözümün yasindan baska. Senden arda kalacak sensizlikle idare edemem ki ben. Bu yüzden her yeni günde, daha fazla sevmek durumunda kalacagim ölümü. Hic olmazsa, yokluguna yoklugumu katar, daha sehvetli bir aciyla anlamlandiririm geride kalan köhne ömrümü

Gecmisimi de caldigin icin, artik simdimde de, gelecegimde de hakkin yok

Artik ayriliktan arda kalan zamanlarda da az biraz unuttuk sanariz birbirimizi. Bir an icin ama anlik. Gözlerimizle özüne özüne vururuz yaralarimizin, kaldigimiz yerden yine acitmaya devam ederiz mutlaka, farkindayim.

Ve gittin ya, yazdiklarim daha bir manasiz kaliyor uzaginda.

Ya yazamadiklarim Simdi üzerinde nasil manali duruyor bir bilsen.

Ah bir bilsen Unutulamamisligindan utanirsin...