Sonbahar bize yüzünü cevirdi sevdigim.

Küsmüs sanki kirilmis ucusan kalbi baharin...

Yasanmamis ne varsa eylülde kaldi. Bilmedigim bir cografyaya saklamis sanki, yarim kalan hikayemizi savuran rüzgar. Bildiklerin kadar bilmediklerin vardi oysa. Simdi nasil anlatirim ben günü gecmis acilarimin kabuk tutmaz yarasini, gönlümün iyilesmez hastaligini

Gittigin gün, akrep ve yelkovan sonsuzluga yol alirken ben zamani topraga gömdüm.

Gidisinle beraber bahcemize diktigin cicekleri sulamaktan o talihsiz gün vazgectim.

Üzgünüm, el degmemis ciceklerin bu bahar rengarenk acilmadilar.

Boynu bükük, solgun, bezgin ve bir o kadar renksizler...

Anladigim su ki; sonbahar bundan sonra kirgin. Mevsim hep Eylül.

Bahardan umutlu musun diye sorarsan eger...

Umudumla sakladigim ne cok sey vardi, bir bilseydin, zamansiz gitmezdin. derdim.

Belki o zaman sevdan gidisinden utanirdi da dört mevsim bahar acardi...

Ne cok sey var, bir bilsen

Hadi son kez kulak ver yüregime

Gitme, anlatacaklarim var, dinle sevdigim...

Eylül Ayca Karakus