Cagimizin meselesi, akli yasamsalliga tabi kilmaktan, onu biyolojik sema icine yerlestirmekten, spontan olana teslim etmekten ibarettir. Cok degil birkac yil icinde, hayattan kültüre hizmet icin herhangi bir riza elde etme isi sacma görünecektir. Yeni cagin misyonu tam olarak bu iliskiyi tersine cevirerek kültürün, aklin, sanatin ve etigin hayata hizmet etmesi gerektigini göstermektir. Dolayisiyla bizim tavrimiz yeni bir ironiyi, sokratik ironinin tersyüz edilmis bir bicimini isaret etmektedir. Sokrates spontan olana güvenmeyip onu rasyonel normlar üzerinden ele alirken, günümüz insani da akla güvenmeyip Cagimizin Meselesi onu spontanlik normlari üzerinden yargilamaktadir. Akli reddetmez, ama onun mutlak egemenlik girisimlerini reddederek bu girisimlerle alay eder. Eski kafali insanlara göre bu belki saygisizliktir. Mümkündür, ancak kacinilmazdir. Kacinilmaz olarak hayatin kendi taleplerini kültüre sunmasinin vakti artik gelmistir.

Gectigimiz yüzyilin en büyük düsünürlerinden José Ortega y Gasset, Cagimizin Meselesinde aklin metafizigindeki son kavsagi degerlendiriyor. Tüm felsefi etkinlikleri temelde iki zorunluluga; esyanin neligine ve nasil düsünebilecegine indirgeyen Gasset, rasyonellik ve göreceligin siki bir elestirisine girisiyor. Modern bilimi bu kadim tartismanin baglaminda ele alirken, Einsteinin fizik kuramina ickin genel anlama da felsefi bir yorum getiriyor. Bir doktrin degisiminin salt bir dogru ve yanlis bilgi tartismasi olmadigini, asil meselenin yeni bir düsünme ve kavrama bicimini fark etmek oldugunu öne sürüyor.