20 yüzyil edebiyatinin en büyük eserlerinden biri olan Kayip Zamanin Izinde, gözlem yetenegiyle ünlenen Marcel Proustun yedi sene boyunca evinden cikmadan yazdigi ve cocuklugundan beri zihninde sakladigi ayrintilari tasiyan; insanin bilincini, duygularini ve hatiralarini uyandiran romanidir. Bazen bir kilise caninin sesiyle bazen de bir yudum cayin damakta biraktigi tatla, sonsuza dek unuttugumuzu düsündügümüz hatiralarin tüm berrakligiyla yeniden gözümüzde canlanmasi gibi, Proust da Kayip Zamanin Izindeyle hem yasantimizi hem de yasanmisliklarimizi canlandirmayi amaclar. Baskarakterimiz, dönemin Paris sosyetesindeki sanat anlayisina, karmasik iliskilere ve olaylara bakis acisini aktarirken, bir yandan da toplumdaki ve asktaki aliskanliklarin gercek mutlulugu tatmaya nasil engel oldugunu gözler önüne seriyor. Swannlarin Tarafinda, anlaticiyla beraber biz de cocuklugumuzdan bu yana cevremizde gelisen olaylarin icimizde uyandirdigi duygulari tadiyor ve hayatimizi tahammül edilebilir kilan bazi unutulmus anlari hatirliyoruz.