Bu kasabanin, bu cevre köylerin tüm adami bu isten ekmek yer. Kacakcilik yapmasin da napsin Ekilecek topragi mi var Hepsini almis hükümet, sinir demis, dösemis mayini. Tarlalar mayin altinda... Zeytinlikler mayin deryasinda yüzüyor. Babam ki, bu iste en ehildi, kokusundan anlardi mayini, rüzgari dinler, candarmayi bilirdi. Noldu Karsi gelemedi yazgisina. Bir gece, sabaha karsi adamin yarisini getirdiler eve. Bitmisti. Basina toplastik, isaretle dayimi istetti, bizi cikarttirdi odadan. Dayimdan kendisini vurmasini istemis. Böyle yasamaktansa, demis; vur, kurtulayim Ismail, demis ona. Ismail dayim dedigini yapti, vurdu babami.

Sinirda yasanan hayatlarin hikayesi Kursun Ata Ata Biter.

Tarik Dursun K., kendisine 1984 yilinda Orhan Kemal Roman Armaganini kazandiran romaninda, babadan ogula devreden kacakcilik isleriyle ugrasan Üzer, Cevahir ve Tahirin mücadelesine odaklaniyor. Onlara eslik eden ve en az onlar kadar iyi cizilmis Gazel ve Hediyenin üzerinden de kadinin bir sinir kasabasindaki yeri hakkinda canli görüntüler ortaya koyuyor. Tellerin, mayinlarin, düsmanlarin cevreledigi bu cografyada direnmek ve ayakta kalmak, ancak insanlarin birbirine duydugu güvenle mümkün.

Mekan tasvirleri, gerilimin ön planda oldugu at üstündeki sahneleri ve diyalogu önde tutan anlatimiyla Kursun Ata Ata Biterde, yazarin edebiyatla oldugu kadar sinemayla da derin bir bag kurdugu acikca görülüyor.