smet hocamin kivrak kalemi ve naif üslubu ister istemez sizi hatiralarin icine cekiyor. Bir ögrencinin sorununu cözerken kendinizi yani basinda hissediyorsunuz. Önüne cikan engelleri asarken onunla omuz omuza oluyorsunuz. Ilgisiz bir idareciye derdini anlatmaya calisirken siz adeta bu kadar da olmaz ki diye isyan ediyorsunuz. Yarismada derece aldiginda en cok alkislayan yine siz oluyorsunuz. Hele hele bir yarismada ögrencilerin verdigi cevaptaki ufacik bir kelime yer degisimini siz de fark edemediginiz icin onunla birlikte sahneye atlayip jürinin üzerine yürüyorsunuz.

Icinizi burkan 12 Eylül ve ayazinda bile boncuk boncuk terleten 28 Subat bir seremoni halinde gözünüzün önünden geciyor. Oyun icinde oynanan oyunlar, matruska gibi bir daha hafizanizda yer ediyor.

En acisi da Elimi Tut Ögretmenim diye feryat eden Murata yardim edememek sizi de kahrediyor. Elinizden ucup giden Sevtaplara üzülüyorsunuz. Ya Gülünüzün annesine yazdigi mektup Bir aile dramini iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Elinizden bir sey gelmese de gözünüzden gelen yaslarla

Iste örnek bir ögretmenin ibretlik üc bes hatirasi bu sekilde bir film seridi gibi akip gidiyor. Yazilmayanlar, yazilamayanlar da düsünüldügünde aysbergin sadece su yüzüne cikabilmis kismini görüp yetiniyorsunuz.

Yazmak bir ihtiyactan dogar. Dolan bosalir. Insan düsünce ve duygu bakimindan doldugu anlarda anlatma ihtiyaci duyar. diyor Ismet Hoca