Düsünce tarihinin en tartismali figürlerinin basinda hic süphesiz Machiavelli geliyor. Leo Straussun 1953 yili güz döneminde Chicago Üniversitesinde verdigi dört konferansin bizzat kendisi tarafindan gözden gecirilmis ve genisletilmis halini teskil eden bu kitapta, kötülügün ögretmeni olarak tanimlanan Machiavellinin düsünceleri, hem dayandigi kaynaklar hem döneminde hitap ettigi kisiler hem de kendisinden sonraki nesillerin üzerinde biraktigi tesirler bakimindan ayrintili bir tetkike tabi tutuluyor. Straussa göre, Machiavellide gercekten takdir edilesi seyin, düsüncesindeki cesaretin, vizyonundaki görkemin ve sözlerindeki zarif inceligin hakkini teslim edebilmek icin onu herhangi bir tevile ihtiyac duymadan, oldugu gibi, yani olanca kötülügüyle anlayabilmek gerekiyor. Hic süphesiz, insan kendisini Machiavellinin etkisinden kurtaramadigi sürece onun düsüncesinin asil karakterini kavrayamaz. Bu yüzden Leo Strauss, Machiavelliyi Bati dünyasinin Kitab-i Mukaddese dayali ve klasik modern öncesi mirasini yansitan isigi altinda inceleyerek, onun düsüncesinin asil niteligini ortaya koyuyor. Strauss, Machiavellinin kitaplarinda kullandigi kelimeleri, sözdizimlerini, deyimleri ve hatta bölüm basliklari ile numaralarini bile incelemesine konu edinerek artik kaniksanmis ve neredeyse iyi bir filozofa dönüstürülmüs bir Machiavelli yerine, modern öncesi imkanlarla kiyaslandiginda yeni ve tuhaf olan, tümüyle beklenmedik ve sasirtici bir Machiavelli portresi ciziyor.
