Düsünüyorum da beni korkularimdan kurtarip, insanlar arasinda otuz yasima kadar rahat ettiren sey, meleke haline getirdigim saldirganligim degil, sisman ve cetesinin eline düsmek üzereyken bana sahip cikan, siginak olan ailem imis. Beni, siddetli firtinalara koruyan, güvenli limanina sigindigim aileme duydugum inancmis. Inanc ve korku, birbirine hic bosluk birakmayan iki rakiptir.
