Ganire Pasayevanin, bazen tomurcuklara dokunan ilik bahar yeli gibi, cicekli bir sevdaya tesne; bazen de sert bir güz sazagi gibi, solgun bir hüzne bürünen bu siirlerini, öncelikle sairlik iddiasindan uzak, mütevazi bir gönlün sessiz cigliklari olarak adlandirmak gerekir... Ancak cogu kez ayriliktan muzdarip bir yüregin serzenislerine dönüsen; bütün dizelerin rengini sari bir hüzne ceviren hasret yüklü bu siirlere, yalnizlik semasinda ucan bir güvercinin kanat sesleri de denilebilir. Onun mill mefkresi Turana sevdali siirleri ise bu millet varoldukca Türklük semasinda söz söz dalgalanacaktir.
